بِهسا : (به + سا (پسوند شباهت))، نيك چون خوبان و نيكان.

بهشت : 1- (در ادیان) جایی بسیار سرسبز و خرّم، با نعمت های فراوان که نیکوکاران پس از رستاخیز در آن زندگی جاوید خواهند داشت، جنت در مقابل دوزخ؛ 2- (به مجاز) با صفاترین و بهترین جا؛ 3- (به مجاز) دختر زیبا و با طراوت.

بهشته : (بهشت + ه (پسوند نسبت))، 1- منسوب به بهشت؛ 2- (به مجاز) زيبا رو.

بِهشيد : تابناك و داراي فروغ و روشنايي.

معنی اسم بِهناز : خوش ناز و ادا.

بِهي : (در قديم) 1- خوبي، نيكي، نيكويي؛ 2- تندرستي، سلامت؛ 3- نيك‌بختي، سعادت. [اين كلمه چنانچه بَهي /bahi/ تلفظ شود به معني زيبا، نيكو و خوب است].

بِهين : (صفت عاليِ واژه‌هاي بِه و بهتر) (در قديم) بهترين، برگزيده‌ترين.

بِهينا : (بهين + الف نسبت)، منسوب به بهين، ( بهين.

بِهيه : (عربي) 1- تابان، روشن؛ 2- فاخر، شكوه‌مند.

بيان : (عربي) 1- سخن، گفتار؛ 2- شرح و توضيح؛ 3- زبان‌آوري، فصاحت و بلاغت؛ 4- (به مجاز) زبان؛ 5- (در اصطلاح علوم بلاغی) علمی است که به ياری آن می‌توان يک معنا را به شيوه های گوناگون، با وضوح و خفای متفاوت ادا کرد.